2

Brindemos por la indiferencia

Posted by Valentin Gonzalez Guerrero on 12:39 in

A lo largo de estas líneas sabrás que este mensaje va dirigido a ti. No tengo ningún motivo para convertirte en el protagonista pero tampoco para no hacerlo. Date por aludido y caerás en tu propio error. Quieres creerme pero no me conoces, crees que me conoces pero yo no te conoceré. Pretendes que me comprometa pero solo puedo comprometerme conmigo mismo. No entiendas mi egoísmo como una ausencia de responsabilidad porque debo responsabilizarme de mí, y lo que me rodea es incierto en tiempo, espacio y materia. Mis recursos son limitados y mis sentimientos difusos y cambiantes. Vivo para aprender a morir, y aprender a morir es lo que paradójicamente me ayuda a vivir, porque la muerte se produce en vida, con cada catástrofe, cada equivocación, cada segundo desperdiciado en cada línea que escribo, cada segundo desperdiciado en cada línea que lees.

No pienses que tus equivocaciones son negativas; en su día forjaron tu identidad, algo que nadie puede suplantar y que has construido y contribuido a construir a través de vivencias interpersonales. No permitas que el miedo a perder bloquee tus iniciativas; el bloqueo es la verdadera pérdida porque siempre es tarde para empezar pero temprano para no hacerlo.

Definitivamente te has convertido en el protagonista de éste artículo, porque no hago otra cosa que hablar de ti. Pero en cuanto termine de escribir no volveré a hacerlo y tal vez te sientas decepcionado o traicionado por una ausencia de fidelidad mal entendida. Nunca te dije que me importaras, solo te dije que eras el protagonista. Por favor, no dejes de serlo independientemente de tus lectores; algunos permanecerán, otros vendrán y se irán por su legítimo derecho al egoísmo que promueve directamente su crecimiento personal e indirectamente el tuyo.

“Les vivencies emocionals són singulars i condicionen la nostra percepció de les coses i la nostra actitud davant la vida. Incidim en els aspectos singulars del desenvolupament personal, per tal que reverteixin en el coneixement propi i en la vinculació afectiva de l’altre. D’aquesta manera, la persona s’implicarà en projectes de transformació social, a partir de grups en els quals se sentí acceptada, valorada i útil. L’educació, tant des de la familia com des de totes les institucions educatives, ha de prioritzar i integrar necessariament aquestes dimensions”

Bach. E (2002)

2 Comments


Hace ya un tiempo, hablando con una hermana mía, le dije que de las situaciones más complicadas, de las “negativas”, había sacado cosas positivas. Que había aprendido más, por el hecho de haber meditado y analizado mucho más, que de los éxitos. Me miró con recelo, ella es de “blanco o negro, no hay grises” y me dijo que eso no era más que “pura resignación” y que “bueno, si te sirve”... Me alegra compartir lo que siento al leerte.

“ No permitas que el miedo a perder bloquee tus iniciativas...”. Hacemos cosas huyendo de determinadas experiencias dolorosas. Dejamos de hacer cosas por temor...No es fácil controlar los miedos. Pero si somos conscientes de que existen, a lo mejor logramos relativizarlos, ¿no?...

Un placer, Sergio, la lectura de tus profundos escritos.

Un abrazo.


GRACIAS A TI POR TU COMENTARIO, ELSA.

Publicar un comentario

Copyright © 2009 Confesiones de un técnico en Recursos Humanos All rights reserved. Theme by Laptop Geek. | Bloggerized by FalconHive.